"Miedzą pól złoconych" - Krystyna Januszewska

   Z ogromną przyjemnością zamieszczam fragment nowej powieści Krystyny Januszewskiej "Miedzą pól złoconych". Wstęp zwiastuje poruszającą opowieść, przepełnioną ludzkim cierpieniem, strachem i bólem... z czasów, gdy dom przestał być schronieniem i trzeba było go szukać nie wiadomo gdzie... A złowróżbne  widmo już zawisło nad światem...                                         

                                                               Wstęp

 

    Konie stąpały prawie bezszelestnie. W podmokłym gruncie znać było wyraźnie ślady ich kopyt. Puste wozy zbliżały się do zabudowań niczym duchy. Wynurzały się z zarośli w smugach matowego światła. W ciężkim powietrzu, aż trudno było oddychać. Spłoszone ptaki trzepocząc skrzydłami strącały krople deszczu na rozgrzane, końskie karki. 

     Lucjan kierował swój zaprzęg pod dom rodziców, celował tak, żeby ściana stodoły zasłoniła i wóz, i konia. Podwórko, skryte w cieniu budynków i rozłożystych drzew dawało poczucie bezpieczeństwa. Morus skamlał pod budą wyczuwając, że coś złego wisi nad światem.

    Jan, na polecenie żony, wynosił z domu tobołki z pościelą i układał starannie na wozie. Na tym bochenki chleba zawinięte w płachty płótna, worek z mąką,  słoninę wyjętą wczoraj z beczki, i całe mięso z wiosennego uboju.  Zerkał spod oka na żonę, jak wszystkiego dogląda, choć twarz miała skutą cierpieniem. Myślała tylko o tym, jak najlepiej wyprawić  dzieci. Ze wszystkiego, co osiągnęła w życiu one były najważniejsze, trzeba je ocalić za wszelką cenę. Teraz jakby jej ktoś odrąbał połowę ciała, a może nawet całe, myślała w kółko, czy o czymś nie zapomniała.

   Zjedli wspólny posiłek. Jan trzymał nerwy na wodzy, nie dawał po sobie poznać jak bardzo jest przybity. Patrzył na ręce żony drżące przy robieniu krzyża na chlebie, i jak potrąca garnek z mlekiem, a potem rozlewa je podając Antkowi talerz z owsianką. Patrzył na swoje dzieci, na synów, którzy mu byli najdrożsi na świecie i bał się, że nie wytrzyma, i że się w końcu rozpłacze.

– Weźmiesz jeszcze paczki z komory, cośmy je wczoraj wiązali sznurkami – powiedział dla niepoznaki do Antka - Na miejscu daj je Maryśce, ona zrozumie, co z nimi zrobić.

- Na co jej całe bele materiału? – wtrącił się Lucjan. - Kto ma teraz głowę do szycia? 

- Na wymianę jej daję – wyjaśniła matka. - Za żywność i za lekarstwa. Trzeba się zabezpieczyć. Kto zadba o was kiedy mnie zabraknie?  – zapytała zdławionym głosem.

- Przecież nie jadą do obcych – Jan wskazał na chłopców siedzących przy stole.

- Kto wie, dokąd jadą – mamrotała półgłosem.

   Lucjan, który miał konwojować wóz od kilu dni omawiał ten wyjazd z ojcem. Rozmawiali wcześniej wiele razy, że oni też powinni stad odejść. Jan jednak nie dał się synowi przekonać, a matka powtarzała jak w transie, że samego go nie zostawi. Ale chłopcy, jak jeden, Antek, Janek i Heniu, powiedzieli, że pójdą z bratem. Jakiś instynkt samozachowawczy obudził się w chłopcach, że bez wahania podjęli decyzję.  A rodzice się na to zgodzili. Dobijała ich świadomość nieuchronności i tego, że los kieruje człowiekiem, i nie ma nad nim litości.

- Umówmy się – powiedział Lucjan wstając od stołu – że kto z nas przeżyje, to napisze list do Gruszczyna, do wujka Ludwika albo do Józefa. Niech każdy zapamięta to miejsce, niech napisze gdy ocaleje, albo najlepiej przyjedzie. 

   Na te słowa matka uciekła od stołu, żeby się skryć w komorze. Po co straszyć dzieci, pokazywać jak bardzo cierpi, jak się potwornie boi. Ojciec zbladł jeszcze bardziej.

     Kiedy zarządzono odjazd słońce już było wysoko, lecz z zachodu nadciągały chmury. Dzieci zerkały ze strachem na ciemną smugę na niebie. Rodzice trzymali się kurczowo wozu. Lucjan chciał zaciąć konia, było już późno, za chwilę wozy wyjadą ze wsi. Zapłakany Heniu tulił się ciągle do matki i płakał kryjąc się w falbankach chustki. Janek próbował zachować spokój. Serce biło mu w piersi tak mocno, że chyba wszyscy słyszeli. Bał się odjeżdżać z domu, ale równie mocno bał się w nim zostać. Miał jedenaście lat, mówili, że jest dorosły, że ma mieć oko na brata, że to jego zadanie, bo Lutek i Antek będą powozić. Spoglądał z żalem na dom, na kochanego Morusa, chyba go więcej już nie zobaczy.  Myśl o psie dopełniła rozpaczy, wielkie łzy stoczyły się bezdźwięcznie po smagłych policzkach i cichy jęk wypełnił chłopięce gardło.

    Heniu wył, gdy go w końcu oderwali od matki. Czas naglił. Nie dało się dłużej odwlekać. Lutek uściskał rodziców, Antek, jak to on,  rzucił jakiś żart na pożegnanie, ale sam się już nie uśmiechał, próbował gwizdać, jak zawsze kiedy czuł strach, to gwizdanie ugrzęzło w głośnym lamencie, który towarzyszył wyjeżdżającemu ze wsi konwojowi.  Jan z żoną stali w milczeniu patrząc na ostatni wóz, który  w niepewne zabierał im dzieci.

   Wozy ruszyły drogą w kierunku Załazia. Dalej przez Dąbrówkę ku Wielkiej Głuszy, tam mieli znaleźć bezpieczne schronienie.  Zanim wstanie kolejny świt muszą dotrzeć do celu.