Pomost wspomnień

         









                      Przeszłość jest jak księga, przeczytana i zamknięta.

                                    I tak żal nam czegoś czasem, tych przeżytych dawno chwil.

                       Wspominamy, odkurzamy fotografie tamtych dni.

         -Mówisz mi- Że nie wróci, to co było?

              Lecz, czy musi coś powracać,

             Skoro wszystko żyje w nas?

             Każda chwila, moment każdy

             Dzień pogodny, czy też deszcz

             Gdzieś zamieszkał w duszy na dnie

             A zapukać tam i zajrzeć możesz kiedy chcesz.

             Więc, gdy przyjdzie chwila taka,

                    To znów biegasz na bosaka w wielki deszcz.

                    I dzieciarnia znów ta sama

                    Tata młody, młoda mama

                    Tak beztrosko śmieją się

                    Możesz znowu jeść poziomki

                    Możesz znowu siąść na mchu

                    I posłuchać śpiewu ptaków

                    I biec z góry, paść bez tchu

                    Pójść znów tam, gdzie rosną fiołki

                    Bezgranicznie wąchać je

                    Wróżyć z liści akacjowych

                    Możesz, jeśli chcesz

                    I zasuszać w książkach kwiaty-

                    Chwile doznań swych

                    I choć czasem żal, że było

                    Nie mów, że nie wróci nic

                     Bo jest przecież pomost taki,

                     Który łączy wczoraj z dziś

                     To, co było Ci najdroższe

                     Zawsze przejdzie nim

                     I zostanie już przy Tobie

                     Do ostatnich dni...

Autor obrazka: Ken Owen

źródło obrazka: flickr.com  

Obrazek na licencji:  CC BY-NC-ND 2.0